മനുഷ്യ ജീവിതം നേരിടുന്ന പ്രഹേളികകളെ അതിഭാവുകത്വത്തിന്റെ ആർഭാടമില്ലാതെ അസുലഭാനുഭൂതിയാക്കിത്തീർക്കുന്ന സർഗ വൈഭവമാണ് യു.കെ. കുമാരന്റെ കഥകളെ വായനക്കാർക്ക് പ്രിയപ്പെട്ടതാക്കുന്നത്. കഥയെഴുത്തിൽ അമ്പതു വർഷം പൂർത്തിയാക്കിയ യു.കെ. കുമാരൻ തന്റെ എഴുത്ത് ജീവിതത്തെ കുറിച്ച് സംസാരിക്കുന്നു.
ആധുനികത താണ്ഡവമാടി തിമർക്കുന്ന ഒരു കാലത്തിന്റെ കർമഭൂമിയിൽ നിന്നാണ് യു.കെ. കുമാരനും കഥയെഴുത്ത് ആരംഭിച്ചത്. പക്ഷേ, കൃ ത്രിമ ആശയങ്ങളിലും ആഘോഷങ്ങളിലും അഭിരമിക്കുകയും നമ്മുടെ മണ്ണിൽ ജീവിക്കുന്നവന്റെ സ്വകീയമായ ചിന്തകളും സങ്കൽപങ്ങളും തള്ളിക്കളയുകയും ചെയ്യുന്ന അന്നത്തെ സാഹിത്യത്തിലെ പൊതുബോധവുമായി പൊരുത്തപ്പെടാൻ അധികകാലം അദ്ദേഹത്തിന് കഴിഞ്ഞില്ല.
വായനക്കാരൻ വായനയെ കൈയൊഴിയുന്ന ദൗർഭാഗ്യകരമായ പ്രവണത അവസാനിപ്പിച്ച് വായനയിൽ പുതുവസന്തം കൊണ്ടുവരാൻ തുനിഞ്ഞിറങ്ങിയ ഒരുകൂട്ടം ന്യൂജെൻ എഴുത്തു കൂട്ടത്തിന്റെ ഇങ്ങേയറ്റത്ത് കണ്ണി ചേരാൻ അദ്ദേഹം തയ്യാറായത് അതുകൊണ്ടാണ്.
എഴുത്തിന്റെ സാക്ഷാൽക്കാരത്തിനായി വലിച്ചെടുക്കുന്ന ഉണർവും ഊർജവും നമ്മുടേതാവണമെന്നും അതിനായി ഉപയോഗിക്കുന്ന ഭാഷ എല്ലാവർക്കും ഉൾക്കൊള്ളാനാകണമെന്നും അതേ സമയം എഴുതുന്ന കൃതികൾ ലാവണ്യാനുഭൂതിയുടെ നവംനവങ്ങളായ മേഖലകളെ സ്വാംശീകരിക്കണമെന്നുമുള്ള ശാഠ്യം കൂടി ഈ എഴുത്തുകാരനുണ്ട്. ഒപ്പം ചരിത്രത്തിന്റെയും പാരമ്പര്യത്തിന്റെയും വീണ്ടെടുപ്പുകൾ സർഗാത്മകതയിലൂടെ മാത്രമേ സാധ്യമാകൂ എന്ന വിശ്വാസവും അദ്ദേഹം വെച്ചുപുലർത്തുന്നു. അങ്ങനെ പലതരം വീണ്ടെടുപ്പുകൾക്ക് വേണ്ടിയുള്ള വിലാപങ്ങളായിട്ടാണ് അദ്ദേഹത്തിന്റെ കൃതികൾ ഓരോന്നും നിലകൊള്ളുന്നത് എന്നതും ശ്രദ്ധേയമാണ്.
1967 ൽ എഴുതി പ്രസിദ്ധീകരിച്ച ചലനം എന്ന ആദ്യ കഥ മുതൽ ഇന്നേവരെ എഴുതിയ കഥകളിലും ആദ്യം പ്രസിദ്ധീകരിച്ച വലയം മുതൽ തക്ഷൻ കുന്ന് സ്വരൂപം, കാണുന്നതല്ല കാഴ്ചകൾ വരെയുള്ള മിക്ക നോവലുകളിലും മലർന്നു പറക്കുന്ന കാക്ക മുതൽ തെയ്യത്തെറും മറ്റു കഥകളും വരെയുള്ള നോവലെറ്റുകളുടെ സമാഹാരങ്ങളിലും അതിന്റെ സൂക്ഷ്മമായ അടയാളപ്പെടുത്തലുകളുണ്ട്. കാലത്തിന്റെ ആകുലതകളെ ആത്മാർഥതയോടെ കഥകളിൽ ആവാഹിക്കുകയും അത് വായനക്കാരന്റെ മനസ്സിൽ അനുരണനങ്ങൾ സൃഷ്ടിക്കുമാറ് അവതരിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന കൈത്തഴക്കമാണ് ഈ എഴുത്തുകാരന്റെ സവിശേഷത.
ഇന്നത്തെ കാലത്ത് കേവലം സാക്ഷിയായി നിൽക്കേണ്ട ഒരാളല്ല എഴുത്തുകാരൻ എന്ന് താങ്കൾ തക്ഷൻകുന്ന് സ്വരൂപം എന്ന നോവലിനുള്ള 2016 ലെ വയലാർ അവാർഡ് സ്വീകരിച്ചുകൊണ്ടുള്ള പ്രസംഗത്തിനിടയിൽ സൂചിപ്പിക്കുകയുണ്ടായി. എങ്കിൽ ചോദിക്കട്ടെ, എന്താണ് അവരുടെ ദൗത്യം?
ഒരു സാമൂഹ്യ ജീവി എന്ന നിലയിൽ പൊതുസമൂഹത്തെ ബാധിക്കുന്ന പ്രശ്‌നങ്ങളിൽ നിന്നും നാം മാറിനിൽക്കാൻ പാടില്ലെന്ന എന്റെ വ്യക്തിപരമായ പ്രഖ്യാപനമാണത്. തക്ഷൻകുന്ന് സ്വരൂപം എന്ന നോവലിലെ രാമറോ ശ്രീധരൻ ഡോക്ടറോ കുഞ്ഞിക്കേളുവോ കണ്ണച്ചനോ ചേക്കുവോ കല്യാണിയോ മാതാമ്മയോ വെള്ളായിയോ ആരുമാവട്ടെ, അവരൊന്നും സാമൂഹ്യ പ്രശ്‌നങ്ങളിൽ നിന്നും ഒളിച്ചോടുകയല്ല, മറിച്ച് ആവും വിധം അവയിൽ ഇടപെടുകയും കഴിയും മട്ടിൽ പരിഹരിക്കാൻ ശ്രമിക്കുകയുമാണ് ചെയ്യുന്നത്. കടന്നുപോയ ഒരു കാലത്തെ മനുഷ്യരിൽ പ്രാദേശികമായി നിലനിന്ന ഐക്യത്തിന്റെയും സൗഹൃദത്തിന്റെയും കരുത്ത് എങ്ങനെ അവിടുത്തെ ജാതി-മത-സാമൂഹ്യ-ചരിത്ര-രാഷ്ട്രീയ പ്രശ്‌നങ്ങൾക്ക് ഫലപ്രദമായ പകരം വെപ്പുകളായി മാറി എന്നതിന്റെ ഉദാഹരണങ്ങൾ ഉയിർത്തിക്കൊണ്ടു വരികയായിരുന്നു ഞാൻ; പ്രത്യേകിച്ചും പ്രശ്‌നങ്ങളിൽ ഇടപെടാൻ ഭയക്കുന്ന നേതൃത്വവും അവയെ അഭിമുഖീകരിക്കാൻ വിമുഖതയുള്ള ഒരു ജനതയുമുള്ള പുതിയ കാലത്തിന്റെ മുന്നിലേക്ക്.
നമ്മുടെ ചരിത്രത്തിലും പാരമ്പര്യത്തിലും വിശ്വാസത്തിലും ഊന്നിയു ള്ള ഒരു പ്രാദേശിക സ്വത്വം രുപപ്പെടുത്താനാണ് താങ്കൾ തക്ഷൻകുന്ന് സ്വരൂപത്തിൽ ശ്രമിക്കുന്നത്. അതേ സമയം ഇവയൊക്കെ ക്രമമായി അപ്രസക്തമായിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഒരു വർത്തമാന കാലത്താണ് നാം ജീവിക്കുന്നതും. താങ്കൾ ഉദ്ദേശിക്കുന്ന ഒരു ഫലം നോവൽ കൊണ്ടുവരുമെന്ന് കരുതുന്നുണ്ടോ?
അതൊന്നും എഴുത്തുകാരന്റെ ഉത്കണ്ഠയോ ഉത്തരവാദിത്തമോ അല്ല. അയാൾ പ്രശ്‌നങ്ങളിൽ സജീവ സാന്നിധ്യമായി ഇടപെട്ടുകൊണ്ട് എഴുതുന്നു. അതാണ് അയാളുടെ നിയോഗം. അതിലൂടെ അയാൾ ഒരു മാതൃക സൃഷ്ടിക്കുകയാണ്. മനനം ചെയ്ത് കാലത്തിന് മുമ്പേ സഞ്ചരിക്കുകയും കണ്ടെത്തലുകളെ വെളിപാടുകളായി അവതരിപ്പിക്കുകയുമാണ് എഴുത്തുകാരൻ ചെയ്യുന്നത്. അത് ഉത്കണ്ഠയോടെ ശ്രദ്ധിക്കേണ്ട ഉത്തരവാദിത്തം ജനതയുടേതും അവരെ നയിക്കുന്ന നേതാക്കളുടേതുമാണ്. കാലം ഒരു പ്രലോഭനമായി അതിനെ സ്വീകരിക്കുകയും അതൊരു പുതിയ ക്രിയാത്മകതയ്ക്ക് വഴിവെക്കുകയും ചെയ്യും എന്ന പ്രത്യാശ തന്നെയാണ് എഴുത്തുകാരൻ എന്ന നിലയിൽ എനിക്കുള്ളത്.
സാമൂഹ്യ പരിഷ്‌കാരങ്ങളെ ഉയർത്തിപ്പിടിച്ച, രാഷ്ട്രീയ പ്രബുദ്ധത കൈമുതലാക്കിയ തക്ഷൻകുന്ന് സ്വരൂപത്തിലെ ജനത, നോവലിന്റെ അവസാനത്തിൽ അതിന്റെയൊക്കെ അഭാവത്തിലേക്ക് നീങ്ങുന്ന ഒരു ചിത്രം താങ്കൾ വരച്ചിടുന്നുണ്ട്. ഇന്നത്തെ പുരോഗതി എന്നത് അധോഗതിയിലേക്കുള്ള പ്രയാണമാണ് എന്ന അർഥത്തിലാണോ താങ്കളത് വ്യംഗമായി വ്യാഖ്യാനിക്കുന്നത്?
സമൂഹത്തിന് ശാശ്വതമായ ഒരു പുരോഗമന ആശയ സംഹിതയില്ല. പരിഷ്‌കാര സമ്പന്നമായ ജീവിതം, മൂല്യബോധമുള്ള ചിന്താധാരകൾ, ജാതി-മതമില്ലായ്മ, സാമൂഹ്യവും രാഷ്ട്രീയവുമായ പ്രബുദ്ധത എന്നിവയുമില്ല. അതുണ്ടെന്ന് ഭാവിക്കുന്നത് തന്നെ കാപട്യമാണ്. എന്റെ കൃതികളിൽ ജീവിതത്തെ കുറേക്കൂടി സത്യസന്ധമായി സമീപിക്കാനാണ് ഞാൻ ശ്രമിച്ചിട്ടുള്ളത്. ഒരിക്കൽ അനാചാരങ്ങളും അന്ധവിശ്വാസങ്ങളുമായി കണ്ട് പടപൊരുതി പടികടത്തിയ പലതും ഇന്ന് നമുക്കിടയിലേക്ക് ശക്തിയായി തിരിച്ചു വരുന്നുണ്ട്. അത് നിഷേധിച്ചിട്ട് കാര്യമില്ല. ഒരർഥത്തിൽ അത് നല്ലതാണ് എന്ന് ഞാൻ പറയും. കാരണം അത്തരം സാഹചര്യങ്ങളിലാണ് ഗാന്ധിജി, കെ. കേളപ്പൻ, അബ്ദുറഹിമാൻ സാഹിബ്, പി. കൃഷ്ണപ്പിള്ള, എ.കെ.ജി, ശ്രീനാരായണഗുരു, അയ്യങ്കാളി തുടങ്ങിയ രാഷ്ട്രീയ-സാമൂഹ്യ-നവോത്ഥാന നായകൻമാർ പിറവിയെടുക്കുന്നതും ജനതയെ പുതിയൊരു ജീവിത ക്രമത്തിനായി സജ്ജരാക്കുന്നതും. തീർച്ചയായും അത്തരം ഒരു മാറ്റം ഈ കാലത്തിനും അനിവാര്യമാണെന്നുള്ള ആഹ്വാനം തന്നെയാണ് ഇതിലൂടെ മുന്നോട്ട് വെക്കുന്നത്.
തക്ഷൻകുന്ന് സ്വരൂപം മലയാളത്തിലെ ക്ലാസിക് നോവലുകളിൽ ഒന്നാണ്. ഒരുപക്ഷേ, താങ്കളുടെ മാസ്റ്റർപീസ് കൃതി. യു.കെ. കുമാരൻ എന്ന എഴുത്തുകാരനെ ഇനിയുള്ള കാലം വിലയിരുത്തുമ്പോൾ, താങ്കൾ എഴുതിയ മിക്ക കൃതികളും പരിഗണിക്കപ്പെടുമെങ്കിലും അതിൽ പ്രഥമ സ്ഥാനം ഈ നേ വലിനു തന്നെ ആയിരിക്കും. മലയാള നോവൽ സാഹിത്യ ചരിത്രത്തിൽ താ ൻ അടയാളപ്പെടേണ്ടെത് ഈ നോവലിലൂടെ ആയിരിക്കണമെന്ന് ആ നോവ ൽ എഴുതുമ്പോൾ താങ്കൾ ചിന്തിച്ചിരുന്നോ?
മലയാളത്തിൽ എന്നെ അടയാളപ്പെടുത്തുകയോ അടയാളപ്പെടുത്താതിരിക്കുകയോ ചെയ്യുന്നത് എന്റെ വേവലാതിയല്ല. ഞാനൊരു കൃതി എഴുതുമ്പോൾ അത് എന്നെ അടയാളപ്പെടുത്തുന്ന ഒന്നായിരിക്കണം എന്ന് വിചാരിക്കുന്നതിലും അർഥമില്ല. കാരണം ഞാൻ ചിന്തിക്കുന്നതു പോലെ സംഭവിക്കണം എന്നില്ലല്ലോ. അതേസമയം എനിക്കേറെ സംതൃപ്തി തരുന്ന ഒരു കൃതി എഴുതണമെന്നുള്ള അടങ്ങാത്ത ആഗ്രഹത്തിന്റെ അനന്തര ഫലമാണ് തക്ഷൻകുന്ന് സ്വരൂപം എന്ന നോവൽ. എഴുതിത്തുടങ്ങിയ കാലം മുതൽക്കേ ഈ നോവലിന്റെ ബീജം എന്റെ മനസ്സിലുണ്ട്. എന്റെ പല കഥകളിലും നോവലെറ്റുകളിലും നോവലുകളിലും ഈ കൃതിയുടെ ആശയങ്ങൾ അങ്ങിങ്ങായി കടന്നു കൂടിയിട്ടുമുണ്ട്.
അത് കുറേക്കൂടി ശക്തമായി അവതരിപ്പിക്കാൻ എന്റെ ഗ്രാമത്തിന്റെ സമഗ്രമായ ഒരു ചിത്രം ഉപകരിക്കും എന്നു തോന്നിയപ്പോഴാണ് വലിയൊരു കാൻവാസിൽ നൂറോളം വർഷങ്ങളിലെ സംഭവങ്ങൾ, നൂറിലേറെ കഥാപാത്രങ്ങളെ ഉൾക്കൊള്ളിച്ച് പറയാൻ ആലോചിച്ചത്. അവരിൽ പകുതി പേരും ജീ വിച്ചിരുന്ന യഥാർഥ മനുഷ്യരാണ്. പക്ഷേ, അത് എങ്ങനെ, ഏതു രൂപത്തിൽ സാക്ഷാത്കരിക്കണം എന്ന വ്യക്തത കിട്ടാതെ ഒരുപാട് വിഷമിച്ചു. അതേ സമയം ഞാനിതേ വരെ എഴുതി വന്ന രചനാ സമ്പ്രദായത്തിൽ നിന്നും വ്യത്യസ്തമായിരിക്കണം ഈ കൃതി എന്നൊരു ശാഠ്യവും മനസ്സിലുണ്ടായിരുന്നു. പത്രപ്രവർത്തകൻ എന്ന നിലയിലുള്ള ജോലിത്തിരക്കിനിടയിൽ എഴുത്ത് അനിശ്ചിതമായി നീണ്ടുപോയി.
പിന്നീട്, അങ്ങനെ ഒരു നോവൽ എഴുതാൻ കഴിയാതെ വരുമോ എന്ന സംശയവും മനസ്സിൽ ബലപ്പെട്ടു. പക്ഷേ, തോറ്റു പിൻമാറിയില്ല. ഒരു വാശിയോടെ 2004 മുതൽ നോവൽ രചനക്ക് വേണ്ടിയുള്ള കരുക്കൾ ശേഖരിച്ച് ത യ്യാറെടുപ്പുകൾ തുടങ്ങി. ശ്രമകരമായിരുന്നു ആ പണി. എന്റെ ബാല്യവും കൗമാരവും യൗവനത്തിന്റെ കുറച്ചു ഭാഗവും ഞാൻ ചെലവഴിച്ച ഗ്രാമത്തിന്റെ കഥ പൂർണമാക്കാൻ കാലത്തിന്റെ കുറേക്കൂടി പിറകോട്ടുള്ള സമയ തീരങ്ങളിലൂടെ എനിക്ക് സഞ്ചരിക്കണമായിരുന്നു. അതിനായി പല ആളുകളെയും ക ണ്ടു, സംസാരിച്ചു. വിലയിരുത്തലുകളും പഠനങ്ങളും നടത്തി. മിത്തും ഐതിഹ്യവും സാഹിത്യവും പുരാണവും ചരിത്രവും ചികഞ്ഞു പരിശോധിച്ചു. എ ല്ലാവരും അറിയുന്ന കെ.കേളപ്പനിൽ നിന്നും വ്യത്യസ്തനായ ഒരു കേളപ്പനെ അവതരിപ്പിക്കാൻ കഴിഞ്ഞത് അതുകൊണ്ടാണ്. അടയാളം വെപ്പ് പോലെ പ്രാദേശികമായ ഒരു അനാചാരത്തെ കുറിച്ച് എഴുതാൻ പറ്റിയത് അങ്ങനെയാണ്.
2011 മുതൽ എഴുതിത്തുടങ്ങുകയും 2012 ൽ നോവൽ പൂർത്തിയാക്കുക യും ചെയ്തു. അതിന് മുമ്പേ തന്നെ പത്രപ്രവർത്തകൻ എന്ന തൊഴിലിൽ നിന്നും സ്വയം വിടുതൽ നേടിയിരുന്നു. കാലം നോവലിലെ പ്രധാന കഥാപാത്രമായി വരുന്ന രീതിയിലാണ് കഥയുടെ ഒഴുക്ക് ചിട്ടപ്പെടുത്തിയത്. ഇവിടെ ഇങ്ങനെയും ചില മനുഷ്യർ ജീവിച്ചിരുന്നു എന്നും അവർ സമൂഹത്തിന് ഉ ത്തമ മാതൃകകളായിരുന്നു എന്നുമുള്ള ഒരു വലിയ സത്യം പുതിയ കാലത്തെ ഓർമപ്പെടുത്താനാണ് നോവലിലൂടെ ശ്രമിച്ചത്.
വീക്ഷണം വാരികയിലും പിന്നീട് കേരള കൗമുദിയിലുമായി ഏതാണ്ട് 35 വർഷക്കാലത്തോളം താങ്കൾ പത്രപ്രവർത്തകനായിരുന്നു. പക്ഷേ, അക്കാലത്തും താങ്കൾ അനുസ്യൂതം കഥകളും നോവലെറ്റുകളും നോവലുകളും എഴുതിയിട്ടുമുണ്ട്. അതേ സമയം പത്രഭാഷയും സർഗാത്മക സാഹിത്യ ഭാഷയും രണ്ടും രണ്ടാണ്. ഇത് രണ്ടും സമന്വയിപ്പിച്ചു കൊണ്ടുപോകാൻ സാധിച്ചത് എങ്ങനെയാണ്?
വളരെ പ്രയാസപ്പെട്ടുകൊണ്ടായിരുന്നു അക്കാലത്തെ എഴുത്ത്. പത്രപ്രവർത്തനം എനിക്കൊരു തൊഴിലും സാഹിത്യം എന്റെ സ്വത്വം ലോകത്തിന് മുന്നിൽ വെളിവാക്കാനുള്ള ഉപാധിയുമായിരുന്നു. പത്രപ്രവർത്തനത്തിന്റെ അവസാനിക്കാത്ത തിരക്കിനിടയിൽ എന്നിലെ സാഹിത്യകാരൻ ഇല്ലാതായിപ്പോകുമോ എന്നു പോലും ഭയന്നിട്ടുണ്ട്. പത്രഭാഷയുടെ മേൽക്കോയ്മ സാഹിത്യമെഴുതുമ്പോൾ കടന്നു വരാതിരിക്കാൻ നടത്തിയ ശ്രമങ്ങൾ മാനസികമായും ശാരീരികമായും തളർത്തുന്നതായിരുന്നു. എങ്കിലും എഴുതുക എന്ന മനസ്സിന്റെ അടങ്ങാത്ത ഇഛ എല്ലാത്തിനെയും അതിജീവിക്കാനുള്ള കരുത്ത് നൽകി. അതാണ് അക്കാലത്ത് എന്നിലെ എഴുത്തുകാരനെ നിലനിർത്തിയത്.
ഭൂരിപക്ഷ വർഗീയത അതിന്റെ സകല കരുത്തുമെടുത്ത് നമ്മുടെ ജീവിതത്തിന്റെ സമസ്ത മേഖലകളെയും പിടിമുറുക്കിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയാണിന്ന്. സാംസ്‌കാരിക നായകന്മാർ എന്ന പദവിയിലിരുത്തി ജനത ആദരിക്കുന്ന എഴുത്തുകാർക്ക് ഈ സാഹചര്യത്തെ എങ്ങനെ നേരിടാൻ കഴിയും?
വർഗീയത, അത് ഭൂരിപക്ഷമായാലും ന്യൂനപക്ഷമായാലും അപകടകരമാണ്. വർഗീയതയെ എങ്ങനെയൊക്കെ നേരിടാമെന്നതിന്റെ നിരവധി സൂചനകൾ തക്ഷൻകുന്ന് സ്വരൂപത്തിൽ പലതരത്തിലും കടന്നു വരുന്നുണ്ട്. ഇന്ന് നമുക്ക് സാക്ഷരതയുണ്ട്, വിദ്യാഭ്യാസമുണ്ട്, ഉയർന്ന വായനാശീലമുണ്ട്, പുരോഗതിയുണ്ട്. പക്ഷേ, മനുഷ്യൻ മനുഷ്യനെ തിരിച്ചറിയുന്ന വിവേക ബുദ്ധി മാത്രമില്ല. അതാണ് ഈ കാലത്തിന്റെ ഏറ്റവും വലിയ പ്രശ്‌നം. എന്നാൽ മുമ്പൊരു കാലത്ത് തക്ഷൻകുന്നിൽ ജീവിച്ചിരുന്ന ജനത അങ്ങനെ ആയിരുന്നില്ല. അവിടെ വസൂരി പടർന്ന് പോക്കർ ഹാജി മരിച്ചപ്പോൾ ഖബറടക്കാൻ കൊണ്ടുപോയ മയ്യിത്ത് കട്ടിലിന്റെ പിൻകാലുകൾ പിടിക്കുന്നത് രാമനും ബാലനുമാണ്. ജാതി-മതത്തിനതീതരായി മനുഷ്യൻ എന്ന പരിഗണനയെ മുൻനിർത്തി വിവേക ബുദ്ധിയോടെ ചിന്തിക്കാനും പെരുമാറാനും കഴിവുള്ളവരായിരുന്നു അവർ. ആ സംഭവം നോവലിൽ ഞാൻ സങ്കൽപിച്ച് എഴുതിയതല്ല. തക്ഷൻകുന്നിൽ യഥാർഥത്തിൽ നടന്ന കാര്യമാണ്. എന്റെ കൃതിയിലേക്ക് ഞാനത് ബോധപൂർവം കടം കൊള്ളുകയായിരുന്നു. അന്ന് ഇങ്ങനെയും സംഭവങ്ങൾ മനുഷ്യരുടെ ഇടയിൽ നടന്നിരുന്നു എന്ന പാഠം പുതിയ കാലത്തിന് നൽകാനാണത്. അതൊരു ഊർജമായി ആരെങ്കിലുമൊക്കെ ഉൾക്കൊണ്ടു എന്നു തന്നെയാണ് എന്റെ പ്രതീക്ഷ.
എന്താണ് താങ്കളുടെ എഴുത്തു സങ്കൽപം?
സമൂഹവുമായുള്ള ബന്ധം അടയാളപ്പെടുത്താനാണ് എഴുത്ത് എന്ന മാധ്യമത്തെ ഞാൻ കൂട്ടുപിടിക്കുന്നത്. സത്യത്തിൽ എന്റെ സ്വത്വത്തെ അടയാളപ്പെടുത്തുക എന്ന ദൗത്യമാണ് എഴുത്തിലൂടെ നിർവഹിക്കുന്നത്. എഴുതുന്ന വാക്കിന്റെ സത്യസന്ധതയെ കുറിച്ച് ഓരോ നിമിഷത്തിലും ഞാൻ ബോധവാനാണ്. സത്യസന്ധമായ ജീവിത പരിസരവും കാലവും സമൂഹവും കഥകളിൽ നിറയുമ്പോൾ വായനക്കാർക്ക് അവയെ നിഷേധിക്കാൻ കഴിയില്ല. എഴുതുമ്പോൾ ഞാൻ തനിച്ചാണെങ്കിലും അത് കഥയായിത്തീരുമ്പോൾ വാ യിക്കാനായി ആരൊക്കെയോ എവിടെയൊക്കെയോ കാത്തിരിക്കുന്നു എന്ന ബോധം കെടാവിളക്കു പോലെ ഞാൻ മനസ്സിൽ സൂക്ഷിക്കുന്നു.
താങ്കളിലെ എഴുത്തുകാരനെ രൂപപ്പെടുത്തിയ ആദ്യകാല വായനയെക്കുറിച്ച് പറയാമോ?
വീട്ടിൽ വായിക്കാനുള്ള അനുകൂല സാഹചര്യങ്ങളൊന്നും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. പുസ്തകം വായിച്ചാൽ കുട്ടികൾ വഴിതെറ്റിപ്പോകുമെന്ന വിശ്വാസമായിരുന്നു അച്ഛന്. അതിന് കാരണമായി നാട്ടിൽ തല തെറിച്ചു നടക്കുന്ന ചില ചെറുപ്പക്കാരെയും അദ്ദേഹം ചൂണ്ടിക്കാട്ടി. അവരൊക്കെ അങ്ങനെ ആയിത്തീ ർന്നത് പുസ്തക വായന കൊണ്ടാണ് എന്നദ്ദേഹം മനസ്സിലാക്കി വെച്ചിരുന്നു. ഞാനുൾപ്പെടെയുള്ള മക്കൾ നല്ല കർഷകരായിത്തീരണം എന്നായിരുന്നു അച്ഛന്റെ ആഗ്രഹം. അഞ്ചാം ക്ലാസിൽ പഠിക്കുമ്പോൾ അധ്യാപകരാണ് സ്‌കൂൾ ലൈബ്രറിയിൽ നിന്നും പുസ്തകങ്ങളെടുത്ത് വായിക്കാൻ പ്രേരിപ്പിച്ചത്. പ്രധാനമായും കുട്ടിക്കഥകൾ. പയ്യോളി ഹൈസ്‌കൂളിൽ എത്തിയപ്പോൾ മുതിർ ന്നവർക്കുള്ള കഥകളും നോവലുകളും മറ്റും വായിക്കാൻ തുടങ്ങി. ആദ്യമാ യി വായിച്ച് ഞാൻ അന്തം വിട്ടുപോയ നോവൽ ബഷീറിന്റെ പാത്തുമ്മയുടെ ആടാണ്. എന്റെ നാട്ടിലെ വായനശാലകളിലുള്ള ഒരുവിധപ്പെട്ട പുസ്തകങ്ങളൊക്കെ അന്നു ഞാൻ വായിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഗുരുവായൂരപ്പൻ കോളേജിലെ പഠനകാലത്താണ് വായന കുറേക്കൂടി ഗൗരവപ്പെടുന്നതും വിപുലമാകുന്നതും. വിദേശ കൃതികളും മറ്റും വായിക്കാൻ തുടങ്ങുന്നത് അക്കാലത്താണ്. എഴുതുന്നതിനേക്കാൾ കൂടുതൽ സമയം ഞാൻ വായിക്കാനാണ് ചെലവാക്കിയത്. വായനയിൽ ഇപ്പോഴും സജീവമാണ്. മലയാളത്തിലിറങ്ങുന്ന മിക്കവാറും എല്ലാ ആ നുകാലികങ്ങളിലെയും ഏറ്റവും പുതിയ കഥകളും ഞാൻ വായിക്കാറുണ്ട്.
എഴുത്തിലേക്ക് വഴിമാറിയതിനെ കുറിച്ച്?
പത്താം ക്ലാസിൽ പഠിക്കുമ്പോഴാണ് എഴുതാൻ നോക്കുന്നത്. അത് മനസ്സിൽ എങ്ങനെയോ വന്നു വീണ ഒരു ചിന്തയാണ്. ആദ്യം കവിതകളെഴുതി. തുടർന്ന് കഥകളെഴുതി നോക്കി. അതുകഴിഞ്ഞ് കുറെ നാടകങ്ങളെഴുതി. പിന്നെ എല്ലാം വിട്ട് കഥയിലും നോവലെറ്റിലും നോവലിലും ഉറച്ചു നിന്നു. അവയാണ് എനിക്കിണങ്ങുന്ന സാഹിത്യ മേഖല എന്നു ഞാൻ സ്വയം കണ്ടെത്തുകയായിരുന്നു. പക്ഷേ, അച്ഛനെ പേടിച്ച് പാത്തും പതുങ്ങിയുമായിരുന്നു എഴുത്ത്. പ്രീ-ഡിഗ്രിക്ക് പഠിക്കുന്ന കാലത്ത് ചലനം എന്ന പേരിൽ ഞാനൊരു കഥ എഴുതി. ഗുരുവായൂരപ്പൻ കോളേജിലെ ഒരു കഥാമത്സരത്തിൽ അതി ന് സമ്മാനവും കിട്ടി. അത് അച്ചടിമഷി പുരണ്ടു കാണാൻ വലിയ മോഹമായി. പക്ഷേ, പ്രസിദ്ധീകരണങ്ങളെ കുറിച്ചൊന്നും വലിയ പിടിയില്ല. ആരെ യും പരിചയവുമില്ല. പ്രമുഖ ചിന്തകനും എഴുത്തുകാരനുമായ എം. ഗോവിന്ദൻ മദ്രാസിൽ നിന്നും ഇറക്കിയിരുന്ന അന്വേഷണം മാസികയെ കുറിച്ച് ആരോ പറഞ്ഞറിഞ്ഞു. വിലാസം തപ്പിയെടുത്ത് കഥ അയച്ചു. താമസിയാതെ അത് പ്രസിദ്ധീകരിക്കുകയും ചെയ്തു. അത് യു.കെ.കുമാരൻ എന്ന ക ഥാകാരന്റെ ജനനമായിരുന്നു.
മുമ്പ്, താങ്കൾ വീക്ഷണം വാരികയുടെ സഹപത്രാധിപരായിരുന്ന കാല ത്ത് മലയാളത്തിലെ ഒരുപാട് എഴുത്തുകാരെ കണ്ടെത്തുകയും അവതരിപ്പിക്കുകയും പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തിരുന്നു. ഉദാഹരണത്തിന് ടി.വി. കൊച്ചുബാവ, എൻ.ടി. ബാലചന്ദ്രൻ, രഘുനാഥ് പലേരി, പി.എഫ്. മാത്യൂസ്, ജോർജ് ജോസഫ് കെ, വി.പി. ശിവകുമാർ, കെ.വി. മോഹൻകുമാർ, ബാലചന്ദ്രൻ ചുള്ളിക്കാട്, വിജയലക്ഷ്മി, ഗ്രേസി അങ്ങനെ ഒരുപാട് പേർ. അത്തരത്തിലുള്ള കണ്ടെത്തലുകളും പ്രോത്സാഹനങ്ങളും ഇന്ന് പ്രസിദ്ധീകരണങ്ങളിൽ നിന്നും പുതിയ എഴുത്തുകാർക്ക് കിട്ടുന്നുണ്ടോ?
അന്നത്തെ അപേക്ഷിച്ച് ഇന്ന് പ്രസിദ്ധീകരണങ്ങൾ ധാരാളമുണ്ട്. അതിലൂടെ പല പുതിയ എഴുത്തുകാരും രംഗത്തു വരുന്നുമുണ്ട്. പക്ഷേ, അവരിൽ പലരുടെയും എഴുത്തിന് കാതലുണ്ടോ ഇല്ലയോ എന്നാരെങ്കിലും ശ്രദ്ധിക്കുന്നുണ്ടോ? അവിടെ ഉത്തരവാദപ്പെട്ട ആരെങ്കിലും അത് വായിച്ചു പോലും നോക്കിയിട്ടില്ല എന്നാണ് പലപ്പോഴും എനിക്ക് തോന്നിയിട്ടുള്ളത്. ഒരു മണ വും ഗുണവും ഇല്ലാത്ത ചിലതൊക്കെ കഥകൾ എന്ന പേരിൽ വരുന്നതു ക ണ്ടപ്പോൾ വല്ലാത്ത വിഷമം തോന്നിയിട്ടുണ്ട്. വീക്ഷണത്തിൽ ഉണ്ടായിരുന്ന സമയത്ത് കിട്ടുന്ന കഥകളെല്ലാം വായിച്ചു നോക്കി ഏറ്റവും അനുയോജ്യമായത് മാത്രമേ ഞങ്ങൾ കൊടുത്തിരുന്നുള്ളൂ. കഴിവുണ്ട് എന്ന് തോന്നിയവരെ അവതരിപ്പിക്കുകയും നന്നായി പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. അതിനവർ തീർത്തും അർഹരാണ് എന്ന് കാലവും തെളിയിച്ചിട്ടുണ്ട്. എന്നാൽ പുതിയ കാലത്ത് പ്രസിദ്ധീകരണങ്ങളിലൂടെ പ്രോത്സാഹനം കിട്ടുന്നവരിൽ എത്ര പേർ യഥാർഥത്തിൽ അതിന് അർഹരാണ് എന്ന കാര്യം ശ്രദ്ധിക്കപ്പെടേണ്ടതാണ്.
വിമർശനങ്ങളെയും വിമർശകരെയും ശ്രദ്ധിക്കാറുണ്ടോ?
വിമർശകർ അഥവാ നിരൂപകർ എപ്പോഴും നമുക്ക് ആവശ്യമാണ്. ആസ്വാദകർക്ക് കൃതിയെ കുറിച്ച് സാധാരണ വായനയിൽ അറിയാൻ കഴിയാത്ത അസാധാരണ കാര്യങ്ങൾ കണ്ടെത്തി അവതരിപ്പിക്കുന്ന നിരൂപകർ മു മ്പൊക്കെ ഉണ്ടായിരുന്നു. അവർ, അവരുടെ വ്യത്യസ്തമായ നിരീക്ഷണങ്ങളിലൂടെയും വ്യാഖ്യാനങ്ങളിലൂടെയും കൃതിയെ കൂടുതൽ ആകർഷണീയമാക്കുകയും വായനയുടെ തലം സൈദ്ധാന്തികമായി വിപുലപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്തു. അത് സാഹിത്യത്തെ വായനക്കാരുമായി വലിയ തോതിൽ അടുപ്പിച്ചു. അങ്ങനെ ഒരു കാലം നമുക്കുണ്ടായിരുന്നു. നിരൂപകർ അവരുടെ ധർമം യഥാവിധി നിർവഹിച്ച ഒരു കാലം. കഥയും കവിതയും നോവലും വായിക്കുന്നതു പോലെ നിരൂപണം വായിക്കുന്ന, എഴുത്തുകാരെ പോലെ നിരൂപകരെ കണ്ടിരുന്ന ഒരു കാലം.
ആനുകാലികങ്ങളിലെ ഏറ്റവും പുതിയ കഥകൾ കൂടി വായിക്കുന്ന ഒ രാളാണ് താങ്കൾ എന്ന് നേരത്തെ പറയുകയുണ്ടായല്ലോ. അപ്പോൾ നമ്മുടെ പുതിയ കഥാകൃത്തുക്കളെ തീർച്ചയായും താങ്കൾ ശ്രദ്ധിച്ചിരിക്കുമല്ലോ. മലയാളത്തിലെ തലമുതിർന്ന ഒരെഴുത്തുകാരൻ എന്ന നിലയിൽ എങ്ങനെയാണ് അവരെ വിലയിരുത്തുന്നത്?
ധാരാളം പുതിയ കഥാകൃത്തുക്കൾ ഇപ്പോൾ രംഗത്തു വരുന്നുണ്ട്. അ ത് ആഹ്ലാദകരവും ഉന്മേഷകരവുമാണ്. പക്ഷേ, എഴുതിയ ഒന്നോ രണ്ടോ മൂന്നോ കഥകൾ കൊണ്ട് നമുക്കൊരിക്കലും അവരെ വിലയിരുത്താൻ സാധ്യമല്ല. അങ്ങനെ ചെയ്യുന്നത് സാഹിത്യത്തിൽ അപകടകരമായ സ്ഥതിവിശേഷം സൃഷ്ടിക്കും. അതുകൊണ്ട് അവരെ വിലയിരുത്താൻ കുറച്ചു കൂടി കാത്തിരിക്കണം എന്നാണ് എന്റെ അഭിപ്രായം.
