നിദ്രാവസ്ഥ തുടർന്നാൽ മലയാളിയുടെ ഈ കളിയാവേശം വെറും ചൂണ്ടിപ്പണയമേ ആകൂ. ഭാവി വാഗ്ദാനങ്ങളായ നമ്മുടെ മക്കൾ ചിറകൊടിഞ്ഞ രാജാളിപ്പക്ഷിക്കുഞ്ഞുങ്ങൾക്ക് സമമാകും. കാൽപന്തു കളിയുടെ അഭൗമ വിഹായസ്സ് അവർക്ക് നഷ്ടമാകും. കേരളത്തിന് കാൽപന്ത് കളിയിൽ ശാപമോക്ഷമുണ്ടാകണമെങ്കിൽ ഖത്തറിന്റെ പാഠബാക്കി നമ്മുടെ പാട്ടബാക്കിയാവണം. ആവേശം അലതല്ലട്ടെ.
ഖത്തർ ലോകകപ്പ് ചില പൊളിച്ചെഴുത്തുകൾക്ക് സാക്ഷിയാണ്. ഫിഫയുടെയും ഫുട്‌ബോളിന്റെയും അസ്ഥിവാരം യൂറോപ്പാണല്ലോ. അതിനാൽ തന്നെ കഴിഞ്ഞുപോയ 21 വേൾഡ് കപ്പുകളിൽ 19 എണ്ണവും യൂറോപ്പിലോ അമേരിക്കയിലോ വെച്ചാണ് നടന്നത്. 2002 ലെ ലോകകപ്പ് സൗത്ത് കൊറിയയിലും ജപ്പാനിലുമായി അരങ്ങേറിയപ്പോൾ 2010 ൽ ആദ്യമായി സൗത്ത് ആഫ്രിക്കയിലൂടെ ആഫ്രിക്കക്കൊരു പ്രാതിനിധ്യവും ലഭിച്ചു. എന്നാൽ ഏഷ്യൻ-അറബ് രാജ്യമായ ഖത്തർ ആതിഥ്യമരുളുമെന്നായപ്പോൾ വംശീയ വെറിയുടെയും ഇസ്‌ലാമോഫോബിയയുടെയും ചേരുവകൾ തുകിൽകൊട്ടിയാടിക്കൊണ്ട് ആദ്യം ഖത്തറിനെ പിന്തിരിപ്പിക്കുവാനും പിന്നീട് അപകീർത്തിപ്പെടുത്തുവാനും ഭഗീരഥ ശ്രമം തന്നെ ഉണ്ടായി. അവരെയൊക്കെ അണുവോളം ചെറുതാക്കിക്കൊണ്ട് ചരിത്രത്തിൽ അതുല്യമായ അധ്യായം തുന്നിച്ചേർത്തുകൊണ്ടാണ് ഖത്തർ വേൾഡ് കപ്പ് പര്യവസാനിച്ചത്. ശൈഖ് തമീം ബിൻ ഹമദ് അൽഥാനി എന്ന ദീർഘവീക്ഷണമുള്ള നേതാവിന്റെയും അവിടത്തെ ജനതയുടെയും ഒരുമെയ്യായുള്ള ആസൂത്രണത്തിന്റെയും നിശ്ചയദാർഢ്യത്തിന്റെയും പ്രതിഫലനമാണ് ഖത്തർ വിജയം.
ഫുട്‌ബോൾ ആരുടെയും കുത്തകയോ ജന്മാധാരമോ അല്ല. അനന്തരാശിയോ അനന്തരാവകാശമോ അല്ല. അതൊരു കളിയാണ്, ലഹരിയാണ്, വിനോദങ്ങളുടെ അവസാന വാക്കാണ്. ദീപ്തമായ പരിശ്രമം വഴി അതാർക്കും വഴങ്ങുന്ന കല മാത്രമാണ് തുടങ്ങിയ സദ്‌വായനക്ക് ഖത്തർ നിമിത്തമായി. 32 രാജ്യങ്ങൾ പങ്കെടുത്ത 64 കളികൾ തീർത്ത മാന്ത്രിക ജാലത്തിന് ഖത്തറിൽ തിരശ്ശീല വീഴുമ്പോൾ മലയാളിക്കിത് രാജയോഗമാണ്; പുനഃപരിശോധനക്കും അഴിച്ചുപണിയലിനുമുള്ള രാജയോഗം. കേരളത്തിന്റെ മൂന്നിലൊന്നിൽ താഴെ ഭൂവിസ്തൃതിയും എട്ട് ശതമാനം ജനസംഖ്യയും മാത്രമുള്ള കൊച്ചു രാജ്യമാണ് ഖത്തർ. അവരുമായി താരതമ്യം ചെയ്യുമ്പോൾ പലതുകൊണ്ടും കേരളം മുന്നിലാണ്. സമ്പൂർണ സാക്ഷരത, കംപ്യൂട്ടർ പരിജ്ഞാനം, സാർവത്രിക വിദ്യാഭ്യാസം, ആരോഗ്യം, നല്ല കാലാവസ്ഥ, ജനങ്ങളുടെ പിന്തുണ, സ്രോതസ്സുള്ള കളിക്കാർ, സ്‌പോൺസർഷിപ് തുടങ്ങിയവയുടെയൊക്കെ ലഭ്യത മുന്നിലുണ്ടായിട്ടും കേരളം പിന്നിലാവുന്നതിന് മുഖ്യമായും ഒരു കാരണമാണുള്ളത്. കളിക്കു വേണ്ടി കാര്യമായി ചിന്തിക്കുന്ന ഇഛാശക്തിയുള്ള രാഷ്ട്രീയ-ഭരണകൂട പിന്തുണയുടെ അഭാവം. ശൈഖ് തമീമിനെപ്പോലെ ഇഛാശക്തിയുള്ള ഒരു ഭരണാധികാരിയുടെ ശൂന്യത.
ഖത്തറിൽ അഞ്ചു ലക്ഷം മലയാളികളുണ്ട്. അവരിൽ ഭൂരിപക്ഷവും ലോകകപ്പ് നേരിട്ട് കണ്ടു. ഗൾഫിലെ മറ്റു രാജ്യങ്ങളിൽനിന്നും കേരളത്തിൽനിന്നും പതിനായിരങ്ങൾ ലോകകപ്പിനായി ഖത്തറിലെത്തി. ഒരുപക്ഷേ, കേരളത്തിൽ നടന്ന പ്രമുഖ ദേശീയ ടൂർണമെന്റുകൾക്ക് ഒഴുകിയെത്തിയവരേക്കാൾ കൂടുതൽ മലയാളികൾ ഈ ലോകകപ്പ് നേരിട്ട് കണ്ട് സായൂജ്യമടഞ്ഞു. ഇതൊരു ചരിത്രമാണ്. ഒപ്പം തന്നെ പകർത്താൻ ഒരുപാട് സമ്മോഹന പാഠങ്ങൾ സമ്മാനിക്കുന്നതും. ലോകത്തെ നാലഞ്ച് ഭാഷകളിൽ ഖത്തർ ഫുട്‌ബോൾ അസോസിയേഷനും ഫിഫയും പബ്ലിക് നിർദേശങ്ങൾ നൽകുമ്പോൾ അതിലൊന്ന് നമ്മുടെ മാതൃഭാഷയിലായിരുന്നുവെന്നത് രാഷ്ട്രാന്തര തലത്തിൽ മലയാളിക്ക് ലഭിച്ച മികവിന്റെ അംഗീകാരമാണ്. എല്ലാം കൊണ്ടും ശുഭസായിയായ വർത്തമാനങ്ങളാണ് നമുക്കുള്ളതെന്ന് വ്യക്തം. ഇതിലപ്പുറം തന്മയത്വത്തോടെ അവസരം മാടിവിളിക്കുമെന്ന് നാം പ്രതീക്ഷിക്കരുത്. പുതപ്പിട്ടു മൂടിയ കായിക ഓജസ്സിനെ തട്ടിയുണർത്തുവാനുള്ള സമയം സമാഗതമായി.
മലയാളത്തിന്റെ ആരാധകർ പുള്ളാവൂരിലെ പുഴയിൽ സ്ഥാപിച്ച മെസ്സിയുടെയും നെയ്മറിന്റെയും റൊണാൾഡോയുടെയും കട്ടൗട്ടുകൾ ഫിഫ ഔദ്യോഗിക ട്വിറ്ററിലൂടെ ഷെയർ ചെയ്തതോടെ ലോകമെങ്ങും കേരളത്തിന്റെ ഫുട്‌ബോൾ സ്‌നേഹം വാർത്തയായി. മഞ്ചേരിയിൽ 150 അടി ഉയരത്തിലുള്ള മെസ്സിയുടെ കൂറ്റൻ കട്ടൗട്ടും ഇടുക്കിയിലെ തൊടുപുഴയിൽ കൈകൊണ്ടു വരച്ച ഏറ്റവും വലിയ മെസ്സി ഫ്‌ളക്‌സും അരീക്കോട്ടുകാരൻ ആർക്കിടെക്ട് കെ.ടി. അഷ്‌റഫ് 22 മണിക്കൂർ സമയമെടുത്തുകൊണ്ട് പെയിന്റടിച്ച് തയാറാക്കിയ ഏറ്റവും നീളം കൂടിയ ഖത്തർ ദേശീയ പതാകയുടെ മാതൃകയും ഒരുപക്ഷേ ഗിന്നസ് ബുക്കിലിടം പിടിക്കേണ്ട സംഭാവനകളാണ്. മലബാറിന്റെ ഗ്രാമങ്ങളിലൂടെ കടന്നുപോകുന്ന ആർക്കും ഒരു നിമിഷം താൻ അർജന്റീനയിലോ ഫ്രാൻസിലോ ബ്രസീലിലോ ആണെന്ന് തോന്നുമാറ് കവലകളിൽ കമനീയ കമാനങ്ങളും തോരണങ്ങളും കൊണ്ട് അലങ്കൃതമായ അവസ്ഥ. ഇതെല്ലാം ഒരേയൊരു മലയാളക്കരയിലേ കാണാനാവൂ.
ഗെയിമിൽ ഇന്ത്യയുടെ ഭാഗധേയം ക്രിക്കറ്റും ഹോക്കിയുമാണ്. എന്നാൽ കേരളത്തിന്റേത് ഫുട്‌ബോളാണ്. മലപ്പുറം ജില്ലയിൽനിന്ന് കേരള ടീമിൽ കളിച്ച കളിക്കാരുടെ എണ്ണമെടുക്കാൻ ശ്രമിച്ചാൽ അതാർക്കും പൂർണമാക്കാൻ കഴിയില്ല. അരീക്കോടിന്റെ മാത്രം ചരിത്രമെടുത്താലും തഥൈവ. ഇന്ത്യൻ താരങ്ങളായ സി. ജാഫർ, ബഷീർ അഹ്മദ്, യു. ഷറഫലി, ഇന്ത്യൻ ജൂനിയർ താരം ഉബൈദ്, ഇരുപതിലധികം തവണ സന്തോഷ് ട്രോഫി കളിച്ച എ. നാസർ, കേരള ടീമിൽ കളിച്ച കെ.വി. ജാഫർ, സി. ഇസ്ഹാഖ്, അഞ്ച് തവണ കാലിക്കറ്റ് യൂനിവേഴ്‌സിറ്റിക്ക് ബൂട്ടണിഞ്ഞ ലത്തീഫ് ചെമ്പകത്ത് അങ്ങനെ അനവധി പേരുണ്ട് മൂന്ന് തലമുറയിലായിട്ട് അരീക്കോടിന്റെ മാത്രം സംഭാവന.
കേരളത്തിന്റെ സുരംഗയിൽ ഇനിയുമേറെ പ്രതിഭകൾ വരാനിരിക്കുന്നു. കേരളമൊന്നടങ്കം യഥാവസരം ഉയരണം. ഫുട്‌ബോളും മലയാളിയും തമ്മിലെ ബന്ധം അതിയുക്തവും നിതാന്തവുമാണ്. ഇനിയുണ്ടാവേണ്ടത് ലക്ഷ്യബോധമാണ്. പ്രൊഫെഷണൽ കളിക്കാരെ വാർത്തെടുക്കാനുള്ള സർവ സന്നാഹങ്ങളോടെയുള്ള ദീർഘകാലാടിസ്ഥാനത്തിലുള്ള തയാറെടുപ്പുകളാണ്, അതിനായുള്ള അക്കാദമികളാണ്, സ്‌പോർട്‌സ് സ്‌കൂളുകളാണ്, സ്‌പോർട്‌സ് സ്‌പെഷ്യലിറ്റി ഹോസ്പിറ്റലുകളാണ്, പരിക്കിൽനിന്നും പൂർണ മുക്തി ഉറപ്പാക്കുന്ന സൗജന്യ ചികിത്സയാണ്, കളിയിടങ്ങളിലെ ഒത്തൊരുമയും സഹകരണവും കളിക്കാർക്ക് ഉന്നത നിലവാരത്തിലുള്ള ഭാഷാപഠനവും ആശയവിനിമയത്തിനുള്ള ശേഷിയുമാണ്. ആത്മവിശ്വാസമുള്ള വ്യക്തിത്വമാക്കാനുള്ള പരിശീലങ്ങളാണ്. മതിയായ അളവിലുള്ളതും ഏകീകൃത സ്വഭാവമുള്ളതുമായ പോഷണമാണ്. ജീവിക്കാനൊരു തൊഴിലാണ്. വിദേശികളടക്കമുള്ള എ, ബി, സി ലൈസൻസ് കരസ്ഥമാക്കിയ പരിശീലകരെയും നുട്രിഷ്യൻമാരെയുമാണ്. ഇവ്വിധം സാധിതമെങ്കിൽ കേരളം ഇന്ത്യക്ക് മാതൃകയാകും. ഒരു വ്യാഴവട്ടത്തെ കാത്തിരിപ്പുകൊണ്ട് ലോകകപ്പ് കളിക്കുന്ന ഒരു ഇന്ത്യൻ ടീമിനെ അനായാസേന രൂപപ്പെടുത്താൻ നമുക്കാവുക തന്നെ ചെയ്യും; തീർച്ച.
മറിച്ച്, നിദ്രാവസ്ഥ തുടർന്നാൽ മലയാളിയുടെ ഈ കളിയാവേശം വെറും ചൂണ്ടിപ്പണയമേ ആകൂ. ഭാവി വാഗ്ദാനങ്ങളായ നമ്മുടെ മക്കൾ ചിറകൊടിഞ്ഞ രാജാളിപ്പക്ഷിക്കുഞ്ഞുങ്ങൾക്ക് സമമാകും. കാൽപന്തു കളിയുടെ അഭൗമ വിഹായസ്സ് അവർക്ക് നഷ്ടമാകും. കേരളത്തിന് കാൽപന്ത് കളിയിൽ ശാപമോക്ഷമുണ്ടാകണമെങ്കിൽ ഖത്തറിന്റെ പാഠബാക്കി നമ്മുടെ പാട്ടബാക്കിയാവണം. ആവേശം അലതല്ലട്ടെ.
